Dojrzałym chrześcijaninem jest nie ten, który wierzy w Boga z leku i strachu, nie ten, który tylko boi się Boga, ale ten, który kocha, bo rozumie głos krwi (Hbr 12, 24), głos miłości. To Słowo, które Bog dając swego Syna, dał nam i w Nim przekazał całe swoje orędzie. Dlatego klękamy, aby otrzymać na głowy popiół, symbol przemijania i znikomości. Żeby ukorzyć się, uwierzyć i nawrócić się, zbliżyć do Boga i dojść do Jego miłości. I pić z tego źródła miłości Bożej. I być przenikniętym miłością Boga wśród ludzi poza świątynią.

To jest wyzwolenie! Tym wyzwoleniem, tą duchową wolnością żyją chrześcijanie. I dlatego krzyż jest dla chrześcijan tytułem do chwaly. Že gnamy się znakiem krzyża, klękamy przed krzyżem, wieszamy krzyż na poczesnym miejscu. Nie tylko znak, ale zasadę wąskiej drogi (Mt 7, 14). zasadę umierającego ziarna, które przynosi owoc (J 12, 24). Chrześcijanie z całą świadomością biorą krzyż za zasadę swego życia. Bo ze śmierci dzię ki mocy Boga zmartwychwstającego rodzi się nasze zmartwychwstanie. Św. Paweł streści nam nasze uczucia, jeśli możemy za nim powtórzyć: ,,Co do mnie, nie daj Boże bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6, 14).

Musimy powiedzieć nasze „Amen”, które tyle razy wypowiadamy w liturgii. Zwłaszcza wspólnie po zakończeniu wielkiej Modlitwy eucharystycznej, a indywidualnie przyjmując Ciało Pańskie. „Amen: pochodzi od źródłosłowu aman, to znaczy być mocnym, stałym, pewnym, godnym zaufania. Od niego urobiony rzeczownik emet znaczy „prawa, której właściwością jest to co trwałe, wypróbowane, na czym można się oprzeć. Kiedy mówię „Amen” to jakbym wskazywał na kamień węgielny, na którym można zbudować przyjaźń, wierność, odpowiedzialne współżycie. Jest nim Jezus Chrystus.

Pan jest dla nas, s. 245